Er was eens een meisje..

Er was eens een meisje wat niet kort geleden het wilde idee kreeg om 4 weken actief te zijn als vrijwilligster in het weeshuis Stichting Wees een Kind met 11 kinderen in Malang, Java, en daarna verder te reizen naar Bali om daar vervolgens nog 3 weken te genieten met haar lover. En dus deed ze dat maar meteen, want als ze iets wilt dan gaat ze er ook voor, so here I am!

Zaterdagmiddag was het dan zo ver, de start van m'n 2 maanden durende reis in Indonesie. Een beter begin kon ik mij natuurlijk niet wensen met al die fijne mensen op het vliegveld. Na een uitgebreide fotosessie en flink wat dikke knuffels en zoenen was het dan toch echt tijd om door de douane te gaan, want uiteindelijk weet je het nooit met me (bij de verkeerde gate staan, boarding passen verliezen, m'n naam die wordt omgeroepen door heel Schiphol, I've passed it aaaaall baby). Dus daar zat ik dan heel zielig en alleen in het vliegtuig.. De films, deken, oogmasker, en reep Milka chocolade van Rick deden mij echter gelukkig al snel op m'n gemak voelen. Ik begon het zelfs leuk te vinden! Na 13 uur en twee rijstmaaltijden verder (ja zo snel kan het gaan) kwam ik aan op Jakarta, niks geen heteluchtoven zoals in Nederland, gewoon een heerlijke warme deken. Uiteindelijk bevond ik mij om 3 uur in Surabaya. En ik zal je zeggen de reis viel me reeeuze mee, een nachtelijke Captain Morgan actie in een of ander gehucht aan de andere kant van Nederland komt voor mijn gevoel gewoon in de buurt hoor. Anyway, Ferry, de man die samen met zijn vrouw Diar het weeshuis Wees een Kind runt in Indonesie, stond mij netjes op te wachten. Ik had nog aan Hester, de schoonzus van Ferry en de zus van m'n opa en tevens oprichtster van het weeshuis (heb je 'm nog?), Ferry's nummer gevraagd zodat ik hem kon bereiken wanneer ik vertraging zou hebben, maar zij vertelde mij dat wanneer ik vertraging heb hij gewoon rustig zou blijven wachten. Sooooo.. that was already new for me.

Toen ik Ferry zag staan begon ik al enthousiast in het Engels tegen hem te praten, maar ik merkte al snel dat hij meer dan de helft niet begreep (iedereen weet hoe vriendelijk je kan kijken wanneer je iets niet verstaat maar het niet durft te zeggen hihi). Toen hop snel een busje in en op naar Malang. Als je mij in een bewegend voertuig zet, zet ik m'n chillmodus aan en coordinatiegevoel uit, maar na een halfuur had ik toch echt sterk het vermoeden dat we weer op de weg terug waren naar het vliegveld.. En jahoor there it was! Extra passagiers meenemen was het plan, maar na 2 uur reden we toch echt weer in dezelfde samenstelling naar Malang, en Ferry was nog even rustig als altijd. WELCOME IN INDONESIA! Na 3 uur in het busje gezeten te hebben, kreeg ik al een aardige indruk van Indonesie. Iedereen zoeft op scootertjes langs elkaar heen, waarbij er op sommigen zich zelfs hele familie's bevinden. Daarnaast staat er om de 3 meter een kraam met zelf gemaakt eten. Bij aankomst sleepten de kinderen enthousiast m'n spullen de kamer in (ik slaap in hostel Wees een kind, wat van binnenuit direct verbonden is met het weeshuis) en kreeg ik nog een heerlijke rijstmaaltijd voorgeschoteld waarna we allemaal gingen slapen.

De eerste nacht had ik zowaar al meteen lekker geslapen. Niks jetlag, gewoon heerlijk wakker worden gezongen door vogels die wat weg hebben van kanaries (er hangen er zo'n 5 twee meter vanaf m'n kamer te chillen in wat kooitjes, maar gelukkig beschikken ze over hard maar fijn gezang). Van Diar kreeg ik weer een heerlijke rijstmaaltijd (ik weet zeker dat ik hier nooit genoeg van ga krijgen, net als sushi), waarna ik vervolgens besloot naar de supermarkt te gaan om voor mijn eigen lunch te zorgen. Stoer met m'n iphone met locatievoorzieningen op zak liep ik over straat (voet- en fietspadenbestaan hier niet, dus je loopt op de drukke weg), en al snel had ik door dat ik toch niet voor een Indo door kon gaan. Na heel wat getoetter had ik dan ook spijt dat ik niet even eerst flink wat keren onder de zonnebank was gegaan in Nederland. Anyway na lang lopen en vragen (m'n bankpas bleek het nergens te doen en euro's wisselen bleek ook niet gemakkelijk) had ik eindelijk m'n lunch. Water, brood, jam en avocado, YES! Die middag ben ik achterop met Ferry naar het centrum gegaan om geld te wisselen voor het kopen van boeken, en daarna bracht hij me naar een markt waar ik fruit kon kopen (Rembutan etc). 'S middags met de kinderen kwartet gespeeld, helemaal leuk, en samen gegeten.

De kinderen staan hier dus half 5 op om het huis schoon te maken, geen grap! Daarna gaan ze naar school en komen de jongsten rond 10 uur terug. Baby Kinan (zooo lief) is altijd thuis en rolt lekker door de kamer. De oudere meiden (16 t/m 18 jaar) komen rond 4 uur terug en hebben vervolgens tot een uurtje of 5 niks te doen en beginnen daarna aan hun eigen taak; strijken, koken, afwassen, schoonmaken. Oh en ze zijn dol op school, super dat ze daar allemaal heen kunnen. Hun Engels is nog wel wat gebrekkig, maar we komen er wel uit. Rond half 6 eten we met z'n allen waarbij er ook weer netjes wordt opgeruimd, en daarna gaan de oudere meiden douchen en aan hun huiswerk of helpen ze de kleintjes met school. Zondag zijn ze allemaal vrij, maar staat ook in het teken van schoonmaken. Ik wil ze dan ook zo graag helpen met hun klusjes, maar dat mag absoluut niet van de meiden. Ze zijn zo dankbaar en beleefd, en heb ze tot nu toe nog geen 1x hoor zeuren (kunnen wij heeeel wat van leren, and I'm already on my way!). Ook Diar blijft mij maar haar lekkernijen aanbieden. Al met al is het een wereld van verschil met Nederland. Goed tandenpoetsen is in Indonesie niet vanzeldsprekend (ook niet voor de ouders) en ik probeer de kinderen dan ook langzaam aan te leren hoe goed te poetsen. Intan, Rani, Romi en Kaila stonden vanavond netjes voor m'n neus. Door middel van een poster, tijdzandlopertjes en voordoen kom ik al een eind op weg. En he, met mijn 0 gaatjes durf ik mezelf toch echt wel tot 1 van de betere poetsers te benoemen!

Vandaag regende het trouwens de hele dag (dit zijn pas echte tropische regenbuien) en heb ik de hele dag met de jongsten gekleurd, ook wel krassen voor sommigen, in meegebrachte kleurboeken! De ouderen meiden heb ik 's middags verblijd met een hele tas vol.... jawel, SCOOBIDOO'S. Wat een uitvinding!!

Aangezien ik hier serieus de enige lichtbruine, laat staan blanke, dame ben in de omgeving (ik heb dus echt nog niemand gezien he) en Engels sprekende mensen bijna niet te vinden zijn, zorgt Ferry morgen voor mij voor een betrouwbare betjak die mij naar het centrum brengt en daar rustig op mij wacht tot ik klaar ben. Een persoonlijke taxi voor een dag, wat een luxe! En via via heb ik contact gekregen met een Indonesische studente die mij wilt helpen om wegwijs te worden in de stad, hoe leuk! Morgenavond ontmoet ik haar en komt ze me oppikken om samen met haar en haar vrienden naar the Fast and the Furious in de bioscoop te gaan, normaal communiceren woehoeee!!

Om een lang verhaal kort te maken, so far so good! Ik dompel me langzaam dieper en dieper onder in de wereld van de echte pinda's!

En natuurlijk dikke warme zoenen vanuit Malang!